Jij bent vast wel eens verhuisd in je leven! Verhuizen is meestal een leuke, maar ook vaak een spannende en intensieve gebeurtenis.
Jij wist waarschijnlijk wel hoe je nieuwe huis eruit zag en met wie je in dat nieuwe huis ging wonen. Je had wellicht ook al even kennis gemaakt met de buren en je had waarschijnlijk een beeld van de straat waarin je ging wonen. Desondanks had je misschien toch ook wel een beetje een kriebel in je buik op het moment dat je daadwerkelijk ging verhuizen. Want hoe zou het zijn om daar echt te wonen, zijn de buren echt zo aardig als dat je denkt, ga je je thuis voelen in je nieuwe huis? Vragen die je zomaar te  binnen kunnen schieten als je op het punt staat om daadwerkelijk in je nieuwe huis te gaan wonen.

Stel je jezelf nu eens voor als 2 jarige peuter. Je woont sinds je geboorte met je familie in 1 huis wat voor jou dus een vertrouwde omgeving is. Plotseling komen er vreemde mensen in je huis. Ze doen aardig tegen jou, maar je ziet je moeder huilen en je vader boos worden. Je voelt aan dat er wat aan de hand is en raakt daardoor ook van slag. Je voelt aan dat er iets staat te gebeuren dat “niet normaal” is, maar ja je bent twee ..…. en je heb maar te doen wat de grote mensen zeggen. Dus je gaat mee met die vreemde mensen. Je wordt in de auto gezet en voor je het weet ben je op weg, je heb alleen geen idee waarheen. Kan je je voorstellen wat dat met je als kind doet?

Maar dat is nog niet alles, want vervolgens laten die vreemde mensen je ook nog eens achter bij “nieuwe” wildvreemde mensen in een vreemd huis.

En zo staat je wereld ineens helemaal op zijn kop! Je bent opeens bij mensen die je totaal niet kent in een vreemd huis. Je kan je voorstellen wat voor gevoel van angst, onzekerheid, verwarring… dan zomaar de kop op kunnen steken.

Dat gevoel was wellicht ook aanwezig bij onze pleegdochter toen ze bij ons in huis werd geplaatst.

Dat ze bij mensen ging wonen die het beste met haar voor hadden. Hun hart en huis voor haar openden om haar een gelukkige en liefdevolle jeugd wilden geven. Dat was geen boodschap waar ze iets mee kon.

Angst en onzekerheid twee emoties die je zeker een klein kind niet gunt, maar waar onze pleegdochter wel mee te maken kreeg. Door alles wat ze had meegemaakt in haar korte leventje was ze ongewild toch “beschadigd”. Onbewust zichzelf steeds afvragend, wie houdt er nu echt van mij? Ben ik wel goed genoeg? Hoor ik er echt wel bij? Blijf ik nu voor altijd bij hen? Waar hoor ik bij? Kortom, wie ben ik?

Nu woont ze al weer bijna 8 jaar bij ons en ze is gewoon één van ons. Ze hoort bij ons gezin. Ze is een leuke, zelfstandige, lieve, vriendelijke meid van 9 jaar, die graag kletst, iedereen helpt en goed kan dansen.

De komst van onze pleegdochter heeft wel effect gehad op ons gezin, maar ook zeker op mij als (pleeg)moeder. Ik ben daardoor zeker de laatste jaren veranderd. Ik sta anders in het leven. Wil je weten hoe ik nu in het leven sta en wat ik daarvoor heb gedaan? Ik vertel je er graag meer over in mijn volgende blog.

Trrrriiiinnggg de telefoon. Tja wat is daar nu zo bijzonder aan zou je denken? Maar dat telefoontje in augustus van 2011 heeft ons leven flink veranderd!

Het was op een mooie woensdagmiddag, de zon scheen heerlijk en ik was buiten aan het werk, toen dus mijn telefoon overging. Ik nam nietsvermoedend de telefoon aan. Het was een onbekend nummer en had dus geen idee wie mij belde.
Bleek ik pleegzorg aan de lijn te hebben, was dat even schrikken. Ik moest echt mezelf even herpakken, omdat ik dat telefoontje aan de ene kant (nog) niet had verwacht en aan de andere kant al zo lang op had gewacht..
We waren namelijk al ruim 4 maanden aan het wachten op een dergelijk telefoontje. In maart 2011 hadden we het voorbereidingstraject “(Aspirant)pleegouders” met goed gevolg afgerond, waarna we  op de wachtlijst waren geplaatst voor een (langdurig) pleegkindje.

Tja, als je dan dus eindelijk dat telefoontje krijgt waar je voor je gevoel al zo lang op aan het wachten bent, ben je dus wel even “van slag”.

Ik kreeg toen dus te horen dat ze een meisje van 2 jaar graag in ons gezin wilden plaatsten. Ze was de middelste van een gezin met drie kinderen. Ze had een oudere zus en een jonger broertje. Pleegzorg zocht een pleeggezin voor haar die haar langdurig konden opvangen. De verwachting was namelijk dat ze nooit meer terug zou kunnen naar haar biologische ouders.

De eerste kennismaking met onze dochter vond plaats in Alphen aan den Rijn op de locatie van pleegzorg Horizon. Vol verwachting stapten we daar naar binnen, in de veronderstelling dat we haar zouden ontmoeten. Was dat even een domper toen we dus alleen een paar foto’s van haar te zien kregen. Maar dat gevoel was snel weg toen we zagen wat voor super mooi en ondeugend koppie onze toekomstige pleegdochter had.
Die middag kregen we meer informatie over haar, het gezin van herkomst en hoe het proces verder zou gaan verlopen. Die dag werd de eerste afspraak gemaakt om daadwerkelijk kennis te gaan maken met onze pleegdochter. De zenuwen kwamen in volle hevigheid weer terug, want het aftellen kon nu echt gaan beginnen.

De dag waarop de daadwerkelijke kennismaking met onze pleegdochter plaats vond, staat nog in mijn geheugen gegrift. Ooooh wat was ik zenuwachtig maar ook enthousiast en nieuwsgierig. Want wat voor kind is het? Zou ze ons aardig vinden? Zou ze bij ons willen zitten… ?
Allemaal vragen die op dat moment door je hoofd heen gaan. Je weet echt niet wat je er van kan verwachten, maar stiekem hoop je toch dat ze je leuk vindt en naar je toe komt. Verstandelijk weet je wel dat je niet teveel moet verwachten, zeker niet van de eerst kennismaking, maar toch….

Beeld je je eens in, zit je daar als kleine meid lekker op je gemak in je stoel te genieten van je fruithapje, komen er twee vreemde mensen binnen die je opeens de volledige aandacht voor jou hebben. Ik begrijp wel dat je dan de kat eerst eens goed uit de boom kijkt.

De keuze om pleegouder te worden werd voorafgegaan door een “onderzoeksperiode”. Om een goed beeld te krijgen van wat pleegzorg precies inhield, hadden we informatie opgevraagd en met diverse mensen gesproken. Vele (koffie)momentjes met mijn man René later, hadden wij besloten om  het pleegzorg traject in te gaan. Dat betekende voor ons een cursus volgen van een aantal avonden in Alphen aan den Rijn.
Een nieuwe wereld ging voor ons open. Wat een vreselijke verhalen hoorden wij daar over kinderen. De omstandigheden waarin sommige kinderen opgroeien, daar lusten de honden geen brood van. Maar ook de mooie verhalen kwamen aan bod. Hoe kinderen opbloeien als ze in een pleeggezin worden geplaatst. Natuurlijk werd er ook heel goed duidelijk gemaakt dat het opnemen van een pleegkind in je gezin, niet eenvoudig is. Een pleegkind heeft toch al een rugzakje, hoe jong het ook soms is als het bij de ouders vandaan wordt gehaald.

Ondanks alle verhalen, oefeningen, waarschuwingen e.d. hadden we na afloop van het opleidingstraject toch besloten om ons huis en hart open te stellen voor een pleegkind. We gingen ervoor!

Het daadwerkelijk iets voor een ander kunnen betekenen en een kind een beter toekomstperspectief  bieden door o.a. een fijn en veilig thuis te bieden. Dat waren enkele redenen voor ons om met dit traject door te gaan.

En toen volgde het wachten. Ken je dat gevoel? Heb je eenmaal iets besloten,  dan wil je het ook graag snel geregeld of georganiseerd hebben. Nou dat gevoel hadden wij dus ook!

Wachten…. Je vraagt je geregeld af, gaat het nog wel door? Wij zijn er klaar voor, kom maar op. Nu ik dit zo zit te typen komt het liedje van Davina Michelle ook even naar boven. Als het toen bekent was, had ik het zeker regelmatig gezongen.. Duurt te lang.. ik sta hier al een tijdje…

Maar zo werkt het dus niet. Er moet wel een MATCH zijn.  De plaatsing van het kind moet op basis van de gegevens van zowel het kind als de pleegouders wel grote kans van slagen hebben. Want niets is zo erg voor een kind als het weer moet verhuizen naar een ander gezin.  Dus wachten totdat er een match is.

Eindelijk na een aantal maanden kreeg ik een telefoontje van pleegzorg. Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ze belden. Je zou het bijna kunnen vergelijken met het wachten op de uitslag van je zwangerschapstest De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik besefte dat ik pleegzorg aan de lijn had. De dame aan de andere kant van de lijn begon te vertellen dat ze naar hun idee een “match” hadden.

Wat er op zo’n moment allemaal door je heen gaat is onbegrijpelijk: geluk, zenuwen, beetje stress maar vooral nieuwsgierigheid !